nabaliğ

sif. <fars. na. . . və ər. baliğ> köhn. Həddi-büluğa çatmamış. <Heydər bəy Tükəzə:> Ərin uşaq deyildi, nabaliğ deyildi, biz onu tovlayıb aparaydıq! M. F. A.. Tifli-nabaliğ ikən məktəbə etdikdə davam; Sən təcəlla eləyib qəlbimə qıldın ilham. A. S.. <Kəblə Rəcəbəli:> Bəli! Nabaliğ uşaq öz təklifini anlamaz. Ə. H..